Na nieczynnym dzisiaj tarasie znajdują się abstrakcyjne szklane mozaiki. To wciąż przedmiot zachwytu fanów powojennego modernizmu.
PKiN, oddany do użytku w 1955 r. miał początkowo jasną fasadę z piaskowca, która z czasem jednak zszarzała.
Nazwa “Gruba Kaśka” nawiązywała do zabytkowej studni znajdującej się między torami tramwajowymi. Lekka architektura pawilonu miała być kontrastem dla okolicznych bloków.
Rotunda (1966), zwana jest także “czapką generalską” od charakterystycznie ukształtowanego dachu. Budynek został zniszczony w 1979 przez wybuch gazu, w którym zginęło 49 osób.
Otwarcie Dworca zbiegło się w czasie z delegacją radziecką z L. Breżniewem. Centralny uzbrojony został w wiele nowinek technicznych, m.in. w pierwszy i długo jedyny w Polsce automat ze słodyczami.
Co paradoksalne, architekci Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej (MDM) tworzący wg doktryny socrealizmu obficie czerpali wzorce z architektury burżuazyjnej, królewskiej i papieskiej.
Centralny Dom Towarowy zwany „lampionem Warszawy“ (przeszklona fasada promieniowała na zruinowaną stolicę) był ostro krytykowany przez ideologów socrealizmu jako przykład architektury burżuazyjnej.
Jednym z tragicznych wydarzeń z życia dawnego Stadionu X-lecia były dożynki 1968 roku, kiedy 59-letni Ryszard Siwiec podpalił się w proteście przeciwko inwazji Układu Warszawskiego na Czechosłowację.
Mieszczące się w tym miejscu Kino Moskwa rozebrano w 1996 roku. Pamiątką po nim są dwa kamienne lwy stojące przed budynkiem. To tu powstało słynne zdjęcie Chrisa Nidenthala - ikona stanu wojennego.
